Mensen zijn gelaagde wezens. Zeker Merel Koman. Zangeres. Performer. Songwriter. Opgegroeid in het kleine Limburgse dorp Kessel. Al weer jaren wonend in de Randstad, eerst Utrecht, nu Amsterdam. Sinds 2017 opererend onder de naam Blackbird. Dat is Engels voor Merel, vandaar. Conservatorium succesvol afgerond, een carrière als sessiezangeres achter zich en nu dan haar debuutalbum. Een uitermate gelaagde, rijke plaat. Simpelweg Blackbird getiteld. Met hierop dertien nummers, die – hoe gevarieerd ook – onmiskenbaar haar signatuur dragen.
Háár stem (fantastisch, koppelt souplesse aan kracht), haar co-productie (in samenwerking met producer Paul Willemsen, bekend van o.a. Michelle David And The Gospel Sessions). Háár verhaal, haar levensvisie, haar droom, haar vastberadenheid. Haar hart en haar rusteloze, hongerige ziel. Merel beleeft het leven intens en dat kun je horen. Ze omringt zich graag met sterke muzikanten, ook dat kun je horen, met o.a. Paul Willemsen op gitaar en Martijn Bosman als drummende motor.
Merels talent laat zich niet in een genre vangen. Ze rockt (veel). Ze heeft soul (idem). Haar nummers getuigen van een bijzonder goed ontwikkeld gevoel voor pop. Soms nemen ze een haast exotische wending ( Wicked Song en Never Ready ). Soms houdt ze het bewust ingetogen en klein. Als in het prachtige, filmische Wooden Chairs , waar ze zich laat begeleiden door het Metropole Orkest. Of in de sublieme akoestische afsluiter Better Say Goodbye , een ultiem afscheidslied.
Jurycommentaar:
De Commissie is onder de indruk van de werkwijze en het doorzettingsvermogen van Blackbird. Op de 1e dag van de lockdown kwam haar debuut album uit, wat ontzettend veel pech voor haar was. Ondanks dat is het album enorm goed ontvangen, doen de songs het zeer goed qua radioplays en online streams en heeft Blackbird wel de kansen die er waren om op te treden aangegrepen om ook live te kunnen spelen. Wat betreft de commissie heeft ze het super goed gedaan, deze pechvogel blackbird.
